MOULIN BLUES verwelkomde dit jaar op zaterdag 03 mei in de omgeving van Stenenburg in de Ospelse Peel opnieuw alle genders en tinten blues & roots liefhebbers, uit alle landen en standen. Was de vorige editie koud, nat en muddy, dan zorgde de zon dit jaar voor warmte en gezelligheid. Van de 38ste editie -met op het hoofpodium 8 en in het Moulin Blues café 5 acts- maakte ROOTSTIME, gezien een groot hart voor livemuziek, opnieuw de nodige live verslagen en interviewden we daarnaast enkele van de aanwezige artiesten (Jo Harman, Andrew Duncanson, Tad Robinson & Walter Trout). Over de diverse optredende hieronder méér info, beknopte reviews en live indrukken. Bijzonder aan deze editie was dat twee Moulin Blues-vrijwilligers een Koninklijke onderscheiding uit handen van burgemeester Op de Laak ontvingen. De heer Ludo van Thuijl uit Ospel en de heer Jo Evers uit Roggel werden beiden voor hun jarenlange inzet benoemd tot Lid in de Orde van Oranje-Nassau. De MC van dienst was Wouter Celis aka Doghouse Sam, die op de eerste avond al huilde met “zijn” Magnatones.

BIG DAVE & THE DUTCHMAN (BE) openden op het Hoofdpodium -wat bleek uit opmerkingen van meerdere aanwezigen- met meesterlijke klasse de 38ste editie van Moulin Blues. De charismatische zanger/blues harpist “Big” Dave Reniers laat zich momenteel omringen door The Dutchman, 4 topmuzikanten uit Nederland: Mischa Den Haring op gitaar, Roel Spanjers op de toetsen en de broertjes Dusty & Darryl Ciggaar op bas en drums. Een jaar eerder stonden ze ook al op de Blues Peerse planken. Omdat we door het interview met Walter Trout wat later op de wei arriveerden was hetgeen we gelukkig nog konden meepikken, zodanig overtuigend, dat het duidelijk was dat de vroege muziekliefhebbers al heel wat waar voor hun geld kregen. Artiesten uit de Lage Landen brachten Chicago naar Ospel!

In het Moulin Blues Café opende TRUCK STOP CUTIE* (BE) al in de vroege namiddag de bar. Het Belgische 5-tal startte als een online band in de coronaperiode, maar heeft ondertussen razendsnel een indrukwekkende live-reputatie opgebouwd met een setlist, bestaande uit zowel eigen nummers als good ol’ songs. Van hun eerste set onthielden we “Move It on Over” en “Drivin’ Nails in My Coffin”, van hun tweede “Trip to Paradise” en ”Chip Shop”.

Soul/blues singer-songwriter en harmonicaspeler TAD ROBINSON (VS) groeide op in NYC. Eind seventies was Robinson frontman van The Hesitation Blues Band. In 1982, na zijn verhuis naar Chicago, trad hij met een eigen Chicago band en later werd hij zanger van de Dave Specter & The Bluebirds. In 1998 verhuisde Robinson terug naar Indiana. Tad Robinson werd meerdere keren genomineerd met een Blues Music Award. In 2011 werd hij door Blues Blast genomineerd als “Male Blues Artist of the Year”. Robinson bracht zijn vijfde album, ‘Day Into Night’ (2015) bij Severn Records uit. “Special guests” waren toen blues gitaristen Alex Schultz + Anson Funderburgh. Zo’n 10 jaar was er de opvolger, ‘Soul in Blue’ (2025 – Delmark Records). Uit zijn 2011-album ‘Back in Style’ bracht hij met de nodige mondharmonica grooves het relaxte, “Full Attention Blues”, uit zijn 2019-album de funky titelsong, “Real Street” en uit zijn meest recente album, “Private Tonight”.

Klasbakken als IAN SIEGAL (UK) en JOHNNY MASTRO (VS) nog voorstellen lijkt me hier absoluut overbodig. Voor de muziek dummy’s alsnog wat info in “a nutshell”. Zanger, songwriter, gitarist en bandleider Ian Berry aka Ian Siegal debuteerde in 2005 solo met ‘Meat & Potatoes’, met gitaarbijdragen van Matt Schofield, die ook de producer was. Zijn #14 kreeg de titel, ‘Stone By Stone’  (2022). Siegal was een van de eerste inductees van de British Blues Awards Hall of Fame. Blues zanger, harmonicavirtuoos en songwriter Johnny Mastro richtte in 1994 in LA een band op, die vanaf 1996 de huisband werd van Babe’s & Ricky's, een bekende blues club in Los Angeles. De eigenares “Mama“ Laura Mae Gross gaf de band de naam Mama’s Boys. Siegal en Mastro ontmoetten elkaar voor het eerst jaren geleden, toen ze beiden label collega’s waren bij het Britse Nugene. Siegal’s door whisky doordrenkte stem en gitaar passen perfect bij een van de meest rauwe benaderingen in de scene, Mastro’s mondharmonica. IAN SIEGAL meets JOHNNY MASTRO op ‘EASY TIGER’ én ook op Moulin Blues 2025! Hun set was erg overdacht en evenwichtig opgebouwd, waarbij ze gitaar en mondharmonica leverden en elk hun deel van de zang deden. Van hun gezamenlijk album bracht Siegal o.a. "Dog Won’t Hunt” en "Tall and Tight”, één van de nummers die Siegal schreef samen met Luther Dickinson. Mastro nam de micro over op “Miss Your Cadillac” en “Quick to the Gun”. Siegal én Mastro zijn duidelijk fan van Carlos (Daniel Ayala) Guitarlos. In de muzikale “carrière” van deze gitarist waren vooral alcoholisme en dakloosheid struikelbrokken. We dragen Carlos sinds zijn optreden tijdens Ge-Varenwinkel 2005 warm in ons hart dragen. Van hem was “I Won’t Cry No More”. Siegal schreef “Oedipuss” ook met Dickinson. Afsluitend droeg Siegal de encore” én de volgende optredens op aan de pas overleden JOE LOUIS WALKER (°1949†2025), wat hem dan ook weer typeert en op zijn wijze charmeert.

De A’damse formatie DOCTOR VELVET* (NL) is gevormd rond schoolvrienden Jerome en David. Ze debuteerden vorig jaar met ‘New Breed’. Hun recept bestaat uit punk en r‘n’r, overgoten met een flinke dosis r&b en een vleugje boogaloo. Hoe dat klonk, lieten ze horen op o.a. “Messed Up” en “I’m Crying”.

LEIF DE LEEUW (NL) is al meer dan 10 jaar de frontman van een rock/blues band die zijn naam draagt. In 2009, op zijn 15de, won hij voor het éérst (en in 2013 opnieuw) de prestigieuze Sena Young Talent Guitar Award. In 2014 was de band de winnaar van de Dutch BC en een jaar later, werden ze tijdens de als “Best Band” in EU.  ‘Leelah’ -genoemd naar de Amerikaanse transseksueel Leelah Alcorn, die op 17-jarige leeftijd in 2014 zelfmoord pleegde- was in 2016 hun debuut studio album. Het was het werk van de kernleden van de band: Leif de Leeuw (gitaar), Sem Jansen (zang, gitaar), Tim Koning (drums) & Boris Oud (bas, zang). Ondertussen is er ook de opvolger (én een 5de kernlid, Joram Bemelmans: drums, percussie), ‘Mighty Fine’ (2024). Ook nu weer was hun optreden met nummers als “Playing in a Band” en “Lone Star” heel opwindend en/maar “herkenbaar” en kon hun versie van “Jessica” van de Allman Brothers Band (dat hen nauw aan het hart ligt) ook hier niet uitblijven.  

THE FREAKY BUDS* (FR) is een gezelschap uit Nantes met wortels, diep verankerd in de klassieke blues. Gecombineerd met hedendaagse rock invloeden van bands als The Black Keys is dat de hard rockin’ blues van deze freaks. Hun nieuwe album namen ze op in de befaamde Greaseland Studios in San Jose (TX) van Kid Andersen. Ze maakten als “onbekenden” heel veel indruk. Een band, waarvan we beslist nog veel méér gaan horen!

SHAWN PITTMAN (VS) is Texas-blues op z’n best. Hoewel hij opgroeide in Noble, een klein stadje in Cleveland County (Oklahoma), bracht hij het grootste deel van zijn leven door in Dallas en Austin (de Lone Star State). Pittman, geïnspireerd door iconen als SRV en Jimmie Vaughan, ontwikkelde zijn eigen signatuur vette gitaar geluid. Hij deelde al het podium met artiesten als Sam Myers en Mike Mor­gan. Zijn muzikale comeback in 2015 was de downloadversie van ‘Backslidin' Again’. Ondertussen bracht hij al zijn 16de studio album uit, ‘My Journey’. Hij nam het op met The Özdemirs, een band die dit jaar hier in Ospel ook Andrew Duncanson + Tad Robinson begeleide. Cowboy / daddy Arkan & zijn zonen Levent + Kenan Özdemir beleefden het meest opwindende weekend van het jaar. Wij ook, mede dank zij hen!

Multi-instrumentalist GERRY HUNDT* (VS) stond in 2018 in Ospel op het podium als gitarist van de Corey Dennison Band. Hij behoort tot de crème de la crème van de huidige Chicago blues scene. In 2007 bracht hij zijn solo album ‘Since Way Back’ uit, dat hem meerdere nominaties opleverde. In 2024 verscheen ‘Get Hip!’ van The Gerry Hundt Trio. Dat Andrew Duncanson even erbij mocht zijn was de kers op de taart.

ELI “PAPPERBOY” REED (VS) maakt al méér dan 20 jaar lang door Soul-geïnspireerde muziek. Reed is geboren en getogen in Massachusetts en verhuisde op zijn 18de naar Clarksdale (MS). Kort na zijn terugkeer in Boston werd hij gebeten door de songwriting-microbe en bracht hij in 2008 zijn eerste full length album ‘Roll with You’ uit. In 2016, na wat broodnodige vrije tijd, keerde Reed terug naar de studio om ‘My Way Home’ (2016) op te nemen. Vanaf 2013 gaf Reed naschoolse muziekopleiding in Harlem. Uit zijn werk met risicojongeren ontstond een nieuw project, The Harlem Gospel Travellers. Na een carrière van zo’n 15 jaar bracht Reed in 2022 zijn 8ste album, ‘Down Every Road’ ui (ft. Sabine McCalla). Eli kwam, speelde en overwon, met o.a. “Young Girl”, “Somewhere Between” en “Come and Get It”.

Al vier keer eerder mocht Moulin Blues de nu al blues/rock legende, WALTER TROUT (VS) verwelkomen. Met méér dan 30 albums op zijn naam en een carrière van ruim 50 jaar is het (inderdaad) een understatement om te zeggen dat hij een ervaren rot in het vak is. Trout speelde eerst trompet, totdat hij op zijn 12de van zijn broer een gitaar krijgt. Als hij 16 is, verhuist hij van Atlantic City, naar New Jersey en krijgt hij de gelegenheid om (vier jaar lang) als gitarist in de band van Louisiana Red aan de slag te gaan. In 1973 verhuist Trout naar Los Angeles, waar hij een aantal jaren in diverse clubbands speelt. In deze periode doet hij ook veel ervaring op bij artiesten als JL Hooker, Joe Tex en Percy Mayfield. In 1979 wordt hij gitarist bij Canned Heat. Vijf jaar speelt hij in die band, tot hij in 1984 kennismaakt met John Mayall en in zijn band The Bluesbreakers gaat spelen. Ook in deze band speelt hij vijf jaar. Wanneer hij op een avond in 1989 de zangpartij van John Mayall (die ziek is) overneemt, trekt hij de aandacht van een kleine Deense platenmaatschappij, die hem voorstelt met een eigen band te beginnen en om in Scandinavië te gaan toeren. Trout stelt in 1989 zijn eigen band, de Walter Trout Band samen, met Jimmy Trapp (bas), Daniel “Mongo” Abrams (Hammond) en Leroy Larson (drums). Ze toeren door Scandinavië en debuteren in 1990 met ‘Life In The Jungle’. Dat Walter Trout nog altijd gretig is kan je horen op zijn laatste album, ‘Broken’ (2024) waar hij flirt met andere genres, gecombineerd met scherpe donkere teksten en onverwachte samenwerkingen (Beth Hard, Will Wilde…). Ondertussen is de opvolger al klaar, maar voor meer details is het wachten op info van het Provogue/Mascot Label… Nummers uit zijn bittere ‘Broken‘ album, die gelinkt zijn aan de “Walter Trout”-philosophy: “All of us are broken. But no one is beyond repair…” en een ode aan zijn blues vader, John Mayall maakten deel uit van de setlist, die er niet was. Daarnaast maakten solo’s van zoonlief Michael, van de iconische toetsenist Richard “T Bear” Gerstein (Gene Simmons, Cher, Crosby, Stills, & Nash…) en van de excentrieke bassist John Avila (Oingo Boingo) deel uit van het optreden van een met momenten uitgelaten, “freaking” Trout. Na “Red Sun” (‘Survival Blues’, 2019) viel het doek, maar we gaan snel nog méér van hem horen, van the legend…

In 2020 kwamen 5 zwaargewichten uit de Zweedse blues scene samen voor een nieuw blues project: THE LOWDOWN SAINTS* (SE). Ze werden de huisband van Stampen, een legendarische bar in Stock­holm, waar ze een indrukwekkende live reputatie opbouwden. In 2022 namen ze hun debuutalbum ‘Hit Me Hard’ op. Zij sloten dit jaar het café, met o.a. “Me ‘N You“, “Hit Me Hard” en ”Sitting and Waiting”.

Na een stilte van meer dan 10 jaar zijn THE SEATSNIFFERS, dé Belgische iconen van de rootsmuziek in de originele bezetting met Walter Broes, de gebroeders De Houwer & Roel Jacobs er terug. Hun soep is nog heter, maar de ingrediënten van het beproefde recept zijn (gelukkig) niet veranderd. Hun mix van alle mogelijke stijlen van Amerikaanse rootsmuziek is live één aanstekelijke explosieve cocktail, die je doet trillen van genoegdoening. Van r&b tot surf en van rockabilly tot country, allemaal gebracht met een frisse punk-attitude. De heren staan als vanouds garant voor vette riffs, korte heftige nummers en een overdosis rock-‘n‑roll. Uit hun juke box rolde o.a. “She’s a Fox”, “Shake It”, “That’s It” en “Abrian Love Call” de tent in. Dit was eindigen in schoonheid, met veel vet en pret!...

“Na de tweede Ospel-dag en op het einde van Moulin Blues 2025, is de glimlach om mijn lippen nog lang gebleven…”

Eric Schuurmans

MOULIN BLUES volgend jaar: 01+02/05/2026